Maryam keek in de spiegel. Haar haar zat goed. Het kohllijntje onder haar ogen, samen met de oogschaduw, accentueerde haar diepbruine ogen. Nog snel even lippenstift en wat parfum op. Klaar. Ali stond al geduldig te wachten. Hij was het gewend. Ze gingen naar hun Nederlandse vrienden. Op de fiets. Het was koud en er stond veel wind. Maryam had geen zin om te fietsen, maar ze hadden nog geen auto. Het weer in dit land vond ze maar niets. Sylvia en Alex woonden aan de andere kant van de stad. Het was twintig minuten fietsen.

‘Hallo Alex,’ begroette Ali zijn vriend.

‘Hallo Ali en Maryam.’ Alex keek op zijn horloge en wees: ‘Jullie zouden toch om zes uur komen?’

Ali en Maryam keken elkaar aan. Wat moesten ze zeggen? Het was toch niet zo veel later. Het was half zeven. Ze waren uitgenodigd om bij hun vrienden te eten, maar ja, ze hadden de hele avond toch nog om te eten?

Sylvia begroette hen nu ook. ‘Ga zitten,’ zei ze vriendelijk maar wel wat ongeduldig, terwijl ze zich omdraaide om de peper uit de keuken te pakken. Ze wees naar de eettafel. Het zag er prachtig, chique uit. Een wit damasten tafelkleed met daarop glimmende, witte borden met daarnaast de vorken en messen. Het zag eruit alsof ze op een feestje waren gekomen. Midden op tafel stonden een karaf met water en hoge glazen. Alles erop en eraan. Maar waar waren de lepels, dachten Mayriam en Ali. Thuis waren ze gewend om daarmee te eten. Het zou nog een hele klus worden om zo met mes en vork te eten en toch nog genoeg naar binnen te werken. Tot hun schrik zagen ze ook dat de pannen en schalen er al stonden.

‘Dat we te laat waren, kwam door jou!’ zei Ali in het Farsi tegen Maryam. ‘Waarom moet dat opmaken altijd zo lang duren?’ Van zijn geduldige houding in huis was niets meer te merken. Het was duidelijk dat ze om zes uur werden verwacht. Voor hen erg vroeg, maar voor Nederlanders blijkbaar een normale tijd.

‘Sorry dat ik even in Farsi praat en een beetje kwaad. Vrouwen hè! Moeten zich altijd nog even mooi maken.’ Maryam reageerde nu ook.

‘Sorry Sylvia,’ zei Maryam. ‘Sorry dat wij later waren. We wisten niet dat we direct gingen eten.’

Sylvia glimlachte nu. ‘Hoe laat eten jullie dan altijd?‘ vroeg ze.

‘Wij eten meestal na half acht, soms ook wel half negen of negen uur,’ antwoordde Maryam.

Sylvia legde uit dat de meeste Nederlanders ’s avonds tussen vijf en zes uur eten. ‘In het weekend soms wat later’, voegde ze eraan toe. Ondertussen schepte ze het eten op. Het eten was warm en rook een beetje zoetig. De groenten waren door de aardappelen gemengd, waardoor het eten een lichte geeloranje kleur had. Ernaast lag een ronde sappige bal van bruingebraden vlees.  Sylvia deed er een beetje vleessaus over.

‘Dit is stamppot hutspot: aardappelen met wortels en uien, door elkaar gemengd met een stamper,’ zei Sylvia.

‘Heel lekker,’ lachte Alex, ‘en een lekkere gehaktbal.’

‘Speciaal voor jullie halal,’ verklaarde Sylvia. ‘Van de halal-slager in het centrum.’

Dat was heel aardig. Nieuwsgierig pakten ze een vork en onhandig schepten ze wat eten erop. Stiekem keek Ali naar Alex hoe hij het deed. Hij zag dat Alex met een mes het eten op de vork schoof. Hij probeerde het ook, maar aan de andere kant floepte het er zo weer af. Toch gaf hij niet direct op. Hij deed nog een paar pogingen, maar het bleef een geklungel. Hij gaf het op.  ‘Hebben jullie ook een lepel?’ vroeg hij. Sylvia pakte twee lepels en opgelucht namen ze die aan.

Ali nam nog een hapje. De eerste paar hapjes waren niet zo lekker geweest, misschien was het alleen wennen. Hij nam nog een hap. Oh bah, echt niet lekker! Dan maar de gehaktbal proberen. Hij deed een stukje in zijn mond. Ohhh… wat was dat lekker. Heerlijk! Hij keek Maryam aan. Die vond de hutspot blijkbaar wel lekker, want zij had het al zowat op. Tja… wat moest hij nou met al dat eten? Hij at nog een paar hapjes. Alex keek hem aan.

‘Ali, vind je het niet lekker?’

‘Uhhh…. Ik ken dit eten niet. Het is heel anders dan in ons land. Daar kennen we geen hutsport. Het is een klein beetje lekker.’ Gelukkig begreep Alex het. ‘Laat maar gewoon staan hoor! Geeft niet. En het is hutspot, niet hutsport,’ lachte hij. Ali zuchtte van opluchting.

‘Hier, neem nog maar een gehaktbal.’ Alex legde de bal bij Ali op zijn bord. Lachend at Ali het vlees op. Hij had honger.

Als toetje had Sylvia pudding gemaakt. Custardpudding.

‘Lekker, die hebben wij ook!’ riep Ali blij.

‘Die maakte ik in ons land ook vaak,’ zei Maryam. Na het eten praatten ze over allerlei dingen. Ali hield net als Alex van voetbal. Vooral van Barcelona. Sylvia vertelde over haar hardlopen en paardrijden. En taarten bakken. Maryam hield ook van paarden, niet van hardlopen, maar ook wel van taarten maken. Tegen half negen dronken ze koffie. Koffie uit een koffiezetapparaat.

‘Wil je er een koekje bij?’ vroeg Sylvia. Ze hield een koektrommel voor zich uit. Maryam en Ali pakten er één. Dat was ook zo’n vreemde gewoonte vonden Ali en Maryam. Waarom niet op tafel zetten? Kan je pakken hoeveel je wil.

De avond was heel gezellig. Sylvia en Maryam spraken af dat ze binnenkort samen gingen bakken terwijl de mannen voetbal gingen kijken: Barcelona-Ajax. En wie er zou winnen, maakte de vrouwen niet uit. Het gebak zou in ieder geval de feeststemming vergroten.